اخطار نسبت به مصرف ماهیان خزر به علت آلوده بودن به فلزات سنگین
به گزارش سایت امن محقق دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل ضمن انتقاد نسبت به تصفیه نشده فاضلاب های منتهی به دریا و دپوی زباله در نزدکی سواحل خزر، نسبت به مصرف ماهیان این دریا به علت دارا بودن فلزات سنگین در حد غیرمجاز اخطار داد.
به گزارش سایت امن به نقل از ایسنا، دکتر عزیز عابسی، عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی نوشیروان بابل امروز در وبینار اثر مخاطرات دریایی خزر بر گردشگری ساحلی اضافه کرد: حوضه آبریز دریای خزر دارای بیشتر از ۶ هزار آبریز اصلی و در مجموع دارای ۱۳۰ رودخانه منتهی به آن است که بزرگترین آنها شامل رودهای "ولگا"، "اورال"، "کورا"، "سفیدرود"، "سولاک"، "سمور" و "گرگانرود" می شود.
وی مجموع حوضه آبریز دریای خزر را ۵.۳ میلیون کیلومتر مربع ذکر کرد و افزود: این در شرایطی است که آب ورودی سالیانه به دریای خزر حدود ۳۰۰ کیلومتر مربع است که تنها ۸ درصد از آن از حوضه آبریز واقع در ایران تأمین می شود.
این محقق سهم آبدهی رودخانه ولگا را ۸۰ درصد، کورا را ۶ درصد، اورال را ۲ درصد، سولاک را ۵.۱ درصد، سمور را ۵ درصد و سفیدرود را ۵ درصد عنوان نمود.
این عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی نوشیروان بابل، با تکیه بر این که بیشتر از دو سوم حجم آب دریای خزر در بخش جنوبی است، اظهار نمود: نزدیک به یک سوم از آب در بخش مرکزی و فقط حدود یک درصد آب دریای خزر به بخش شمالی متعلق می باشد، ضمن آنکه از سال ۱۹۴۲ تا ۱۹۹۰ حدود هزار کیلومتر مکعب از آب رودخانه های روسیه پیش از رسیدن به دریا به مصرف صنعتی و کشاورزی می رسد که از این میان ۶۰۰ کیلومتر مکعب به رودخانه ولگا متعلق می باشد.
عابسی با تکیه بر این که بیشترین جمعیت ساکن در سواحل دریای خزر در ارتباط با ایران است، تصریح کرد: این در شرایطی است که سواحل ایران در دریای خزر مجهز به سیستم جمع آوری و تصفیه فاضلاب نیست و آلودگی ها وارد خزر می شود و محل دفن زباله در مناطقی مانند فریدونکنار و بابلسر در چند صد متری (حدود ۳۰۰ متری) از دریا است که شیرابه های آن مستقیما به شن های ساحلی و در نهایت به دریا وارد می شود.
وی تصریح کرد: در آمل هم شیرابه های دپوی زباله از زیر جاده هراز وارد رود هراز و در نهایت وارد دریای خزر می شود. آب این رود از کوهی از زباله بوجود آمده در آمل از ۴۰ سال قبل عبور می کند، علاوه بر آن شیرابه های ناشی از دپوی زباله در محمود آباد هم مستقیما وارد دریا می شود.
این محقق گروه مهندسی محیط زیست دانشکده مهندسی عمران دانشگاه صنعتی نوشیروان بابل همینطور به رهاسازی زباله های بیمارستانی در سواحل "بهنمیر" بابلسر اشاره نمود که باعث مرگ حیوانات و آبزیان شده است، افزود: طبق گزارش انتشار یافته از جانب مرکز پژوهش های مجلس سالانه ۳۲ میلیون متر مکعب فاضلاب از شهر رشت وارد دریا می شود.
وی ورود آلودگی های میکروبی را از دیگر چالشهای خزر ذکر کرد و خاطرنشان کرد: آلودگی میکروبی با منشا مدفوعی در رودخانه های منتهی به محل شناگران بسیار بارز و بیشتر از حدود استاندارد گزارش شده است و بعنوان عامل تهدیدکننده سلامتی شناگران و گردشگران این مناطق به حساب می آید.
عابسی ضمن اشاره به ورود آلودگی فلزات سنگین به خزر، اظهار نمود: گزارشی در این حوزه انتشار یافته است که سالانه حدود ۱۲۶۰۰ تن آهن، ۲۹۰۰۰ تن روی، ۱۸۰۰۰ تن منگنز، ۱۳۰۰۰ تن مس و همینطور فلزات سنگین دیگری چون سرب، نیکل و کادمیوم از جانب کشورهای حاشیه خزر وارد این حوضه می شود. در این گزارش نامی از ایران برده نشده است و اسامی کشورهایی چون آذربایجان، قراقستان و ترکمنستان در آن دیده می شود.
وی با تکیه بر این که در چنین شرایطی دریای خزر نزدیک به دوران مرگ زیستی خود است، تصریح کرد: به علت تراز منفی آب، تبخیر آب و تشدید ورود آلاینده ها به خزر، این حوضه آبریز روند بی بازگشتی را طی می کند و به دوران مرگ زیستی نزدیک می شود.
عابسی، ضمن اشاره به نقل قول های مسؤولان در زمینه آلودگی های محیط زیستی دریای خزر اظهار داشت: طبق گزارش های اعلام شده از ۲۱ منطقه شناگری ایران ۱۶ منطقه شناگری با ممنوعیت شنا هستند و ۸ ایستگاه لنگرود، انزلی و آستارا بار میکروبی بالایی دارند و بر مبنای مطالعات علمی بیشتر بار میکروبی وارد شده به خزر از راه رودها است و رودهای منتهی به دریای خزر آلوده تر از خزر هستند.
عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل به اثرات آلودگی های محیط زیستی خزر بر روی آبزیان اشاره نمود و اضافه کرد: متاسفانه ماهیان بیشترین اثرات را از آلودگی های ناشی از فلزات سنگین دریافت می کنند. این نوع آلودگی ها به علت این که تجزیه زیستی نمی شوند، برای آبزیان و بخصوص انسان که در راس زنجیره غذایی قرار دارد، خطرآفرین است.
وی بیشترین میزان آلودگی ناشی از فلزات سنگین را در ارتباط با فلزاتی چون آرسنیک، جیوه، کرم و نیکل دانست و افزود: زمانی که این آلودگی ها به بدن آبزیان بزرگتر وارد می شود، میزان این آلودگی ها بیشتر خواهد شد، بگونه ای که مطالعات انجام شده نشان داده است میزان سرب موجود در "ماهی سفید" و میزان سرب و کادمیوم در ماهی "کِلمه" بیشتر از میزان استاندارد است.
به قول این محقق میزان فلزات سنگین در ماهیان دریای خزر بیش از اندازه مجاز و استاندارد است، ازاین رو سفارش می شود ماهیان دریای خزر یا استفاده نشوند و یا به سالی یک مرتبه بسنده شود.
این محقق دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل با اشاره به اینکه در مناطقی چون ساری، رشت و بابل شبکه جمع آوری و تصفیه فاضلاب وجود دارد، ولی کار نمی کنند، اضافه کرد: بر مبنای استانداردهای جهانی اگر مقرر است فاضلاب های تصفیه شده در دریا رهاسازی شود، باید در بخش عمق دریا و در فاصله ۵ کیلومتری از ساحل در دریا رهاسازی شود.
منبع: websec.ir
اگر پسندیدید لاک کنید:
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان سایت امن در مورد این مطلب